Hee Lola, Absoluut niet denken dat het jouw schuld is. Miskraam kan je niet veroorzaken en ook niet tegengaan. In 9 van de 10 gevallen is er in de samensmelting van de zaadcel en de eicel iets niet helemaal goed gegaan, waardoor de ontwikkeling ergens spaakloopt.
Tegen ons is ook gezegd toen wij een miskraam kregen dat bij een volgende zwangerschap de kans even groot is op een miskraam. Pas bij 3 of meerdere miskramen achter elkaar kan er iets anders aan de hand zijn. Bijvoorbeeld een afwijking aan de baarmoeder/zaadcellen of dat jij en je partner genetisch gewoon niet bij elkaar passen.
Mijn miskraam verliep niet zoals ze tegen mij zeiden dat hij ging lopen. Eigenlijk ging het bij mij in een sneltreinvaart. 22 december werd ik wakker met rugpijn.. Exact hetzelfde gevoel als wanneer ik normaal gesproken ongesteld werd. Ik ging direct naar de W.C. en ja hoor; ik veegde bloed af. Het was niet veel, maar wel gewoon rood/roze. Dit in combinatie met die rugpijn was voor mij duidelijk; foute boel. Ik maakte mijn vriend wakker en zei: ik bloed! Hij gelijk mij geruststellen, ga nou maar niet van het ergste uit. Toevallig moest ik die ochtend naar de huisarts i.v.m. oorontsteking. Ik dacht dan kan ik gelijk vragen hoe en wat. Kom ik daar aan, barst ik natuurlijk in janken uit, ontroostbaar (Fijn die hormonen!). Verhaal uitgelegd en de huisarts zei, bloedverlies komt heel vaak voor tijdens zwangerschappen en hoeft niet direct het ergste te betekenen. Bel voor de zekerheid maar je verloskundige en vraag wat hij/zij ervan denkt. Dus ik bel de verloskundige en leg mijn verhaal uit. Het bloedverlies was inmiddels ook iets verergerd en leek nu gewoon op een normale menstruatie. Ze vroeg of ik ook stolsels verloor. Dit was (nog) niet het geval. Ik mocht eind van de middag langskomen voor een spoedecho. Toen we eindelijk de echo hadden, was daar tot mijn grote verbazing nog een vruchtje te zien MET een kloppend hartje!! De verloskundige zij hierbij wel dat de hartslag aan de trage kant was. Ze gaf twee redenen. 1. Het vruchtje is iets minder oud als wij dachten en het hartje is net begonnen met kloppen. 2. Het vruchtje is stervende en het hartje zal stoppen. Ze kon overigens niet zien waar de bloeding vandaan kwam. Met een sprankje hoop verlaten wij het ziekenhuis. Twee uur later ging het al mis. Toen ik naar de W.C. ging voelde ik iets uit mij 'floepen'. Dit was het. Het was gedaan. Ik was niet meer zwanger. Ik kon alleen maar janken, janken, janken. Ik voelde mij zo'n mislukkeling en was zo intens verdrietig. Daarna heb ik nog 5 dagen gebloed en 28 december mocht ik terug op controle. (Dit was eigenlijk mijn eerste afspraak met de verloskundige, de intake). Op de echo zagen we dat de baarmoeder alweer helemaal gesloten was en er was niets meer te zien van een eventuele zwangerschap. 25 dagen na mijn miskraam werd ik alweer ongesteld. Terwijl tegen mij gezegd werd dat de eerste ongesteldheid altijd even op zich laat wachten omdat het lichaam tijd nodig heeft om te herstellen. Zo'n 6 tot 8 weken. En omdat ik normaal altijd een cyclus had van 30 tot 35 dagen ging ik er ook wel vanuit dat het wel eventjes zou duren voordat het weer op gang kwam. 30 dagen na mijn eerste ongesteldheid had ik weer een positieve test in mijn handen!!! Nu weer 5.6 weken zwanger!
Bij mij is alles dus echt heel erg snel gegaan. De miskraam, het herstel en het opnieuw zwanger worden.
Over twee weken heb ik 'weer' eerste echo op de planning staan. Ik vind het wel mega spannend en ben elke keer bang dat het weer misloopt, al ga ik er wel van uit dat mijn lichaam wel in de gaten heeft of het fout zit of niet. Ik denk dat iemand die een miskraam heeft meegemaakt, altijd in de eerste weken met die angst leeft. Ik heb elke keer dat ik het ene moment denk, het zit goed en 2 minuten later dat ik denk het zit niet goed. Ik kan niet wachten op die echo en dat ik te horen krijg dat hij/zij het helemaal goed doet. Pas dan heb ik weer rust.
Ik duim voor je dat het alsnog gewoon een gezonde zwangerschap voor je gaat zijn!!
Reageren
Quote
Wijzigen