Hallo allemaal,
Tot mijn verbazing ben ik anderhalve week geleden er achter gekomen dat ik zwanger ben, dit allemaal terwijl ik sinds een kleine 3 maand een spiraaltje heb. Ik geloofde het eerst niet omdat ik er heilig van overtuigd was dat het mij niet zou overkomen met een spiraal... na een fortuin uit te hebben gegeven aan allerlei testen heb ik het maar tot me laten bezinken en begin ik het mezelf nu pas te realiseren. De jongen waar van ik zwanger ben heb ik het met veel moeite verteld, ik heb geen relatie met deze jongen en ik zelf kreeg een beetje het gevoel dat het hem niet zoveel deed toen ik het hem vertelde. Het eerste wat hij zei was “je laat het toch wel even weg halen” uhu toen schoot dat bij mij in m’n verkeerde keelgat en was ik al helemaal radeloos

nu geeft hij zelf kenbaar dat hij me overal wel mee wil helpen en we samen naar een oplossing moeten kijken (wat heel dubbelzinnig klinkt) aangezien hij alleen naar zijn situatie kijkt en het hem niet uitkomt. Daarnaast is het probleem dan ook nog dat ik het niemand heb verteld in mijn omgeving en dat maakt het helemaal moeilijk omdat die jongen niet zo 1 2 3 bij me om de hoek woont.
Ik zelf ben echt geen voorstander van abortus , zoveel vrouwen die een kinderwens hebben en deze niet kunnen realiseren en ik zal dan gewoon maar even een kindje wel laten halen. Maar ik zie zelf ook in dat het kindje hoogst waarschijnlijk geen goede toekomst heeft wat in een stabiel gezin zal opgroeien.
Ik zit momenteel dus erg in de strijd met mij zelf, er gaan zoveel vragen door mij heen... “wat is wijsheid” “zal ik er goed aan doen als ik het hou/weghaal” “mijn toekomst plannen vallen ineens in een diepe put” “hoe moet ik hier mee omgaan”
Maar voornamelijk wil ik het gewoon zo lang mogelijk stil houden tot dat ik zelf de keuze heb gemaakt , dit ook als reden dat naasten van mij anti abortus zijn of zelf geen kinderen kunnen krijgen.
Hebben jullie misschien wat wijze woorden voor me die mij misschien op een andere manier hier naar deze situatie laten kijken ?
Liefsss