Tweede kindje komt er nier - Zwanger worden forum

Hoi,
We hebben een dochtertje van bijna 2,5 jaar. Ze was heel erg gewenst, ook al was de moment van wanneer moeilijk bij mijn man, steeds krabbelde hij terug, uiteindelijk toch niet meer terug gekrabbeld (ik heb het in zijn handen gelegd om geen moeilijkheden te creëren) en zeer gelukkig dat ons meisje op komst was. Hij was erg bezorgd en zorgend tot op het moment dat ze geboren werd, toen trok hij zich terug en deed niks met haar of voor haar ook niet als ik hem probeerde te helpen, nee hij nam steeds meer afstand. Nu nog steeds terwijl ze heel zelfstandig is al, haast geen aandacht voor haar en ze hebben ook bijna geen band met elkaar.
Tot voor kort zei hij “ik wil nog tweede kind”, snapte niet goed waarom maar oké we zouden wel zien. Beide zijn we enig kind en wilden beide graag twee kindjes. Een half jaar geleden kwam het ter spraken, hij wou absoluut geen tweede meer zijn leven was goed en een tweede zou geen verrijking zijn. Hoewel hij wist hoe groot mijn wens was, gewoon zo werd het gezegd en voila doe het er maar mee. Er wordt niet meer over gesproken zo zal het zijn.
En het deed pijn, natuurlijk daar sta je dan alleen met een wens voor een tweede, maar goed ik heb een pracht van een dochter, dus waar zeur ik over. Doorslikken en onderstoppen die wens en hup door samen met mijn kleine meid.
Tot een twee tal maanden geleden, het woord baby kwam ter sprake door een geboorte in de buurt. Plots zegt hij, mss wil ik toch nog een tweede. Wist niet dat ik hoorde moest ik blij zijn of huilen omdat het terug boven kwam? Heb er op gewezen dat hij heel zeker moest zijn voor hij verder ging met dit gesprek! Enkele dagen later kwam hij af, heel zeker dat hij een tweede wou, hij was er klaar voor. Twee weken lang heeft hij mij in de waan gelaten tot ik er tijdens een gesprek met hem achter kwam dat hij eigenlijk niet echt wil, het moet nog steeds niet, een tweede is geen verrijking,... en hij wou dat ik niks van hem zou verwachten van hulp met tweede kind of dergelijke. Nu van die hulp wist ik wel, maar het deed pijn om weer zo gekwetst te worden, de eerste keer deed het pijn maar oké slik en je gaat door. Maar hij wist dat het pijn had gedaan en dan die wonde opnieuw open halen en terug afhaken dat hakt erin,...
Sindsdien wordt er hier niet meer gepraat over baby’s, kleintjes of iets wat met de babywereld te maken heeft, hij wil dat niet en ik wil niet nog eens zo gekwetst worden. Hij wil geen tweede dus gebeurt het ook niet, zo zal het zijn! Voor mijn kleine meid vind ik het ook wel jammer nooit een broer of zus! Maar ze zal hare draai ook wel vinden, het is zo een zonnetje in huis dus dat komt wel goed! Het ergste vind ik nog dat kwetsen tot twee maal toen en er gewoon niet over kunnen praten! 

En verder ben je wel gelukkig met je man? 

Ja, ik stel me dezelfde vraag als Rabia: is jullie relatie voor de rest ok? 
Want ik zou het persoonlijk heel moeilijk hebben als ik zag dat de vader van mijn kind onverschillig doet tegen zijn kind.
Of hoop geeft op een tweede en die hoop dan weer afneemt...

Om een antwoord te geven op jullie vraag, het is heel moeilijk om mijn man zo te zien ten opzichte van onze dochter, doet pijn. Heel lang probeerde ze zijn aandacht te krijgen daar lief of zot te doen, nu probeert ze het zelfs niet. Papa zeggen doet ze nog maar enkele weken, ze zag het nut er niet van in. Of hij er nu is of niet het maakt haar niet uit, zien elkaar hooguit een uur op een dag, en dat is dan letterlijk gewoon zien. Hij ziet haar graag maar verantwoordelijkheid en werk errond is niet zijn ding zegt hij. Heel raar vind ik als je zo graag kind wou en ik heb hem hier zo vaak op gewezen.
Over gelukkig zijn met mijn man, natuurlijk helpt situatie met mijn dochter niet. Hij is altijd wat meer terug getrokken geweest en wat ik gericht. Maar sinds zij er is, leeft hij zijn leven hij heeft geen verandering gebracht nu ons gezin een dochtertje rijker is. Hij doet en laat wat hij wil zonder rekening te houden. Dus simpel is het niet want draait het niet rond hem, dan is het mis, hij loopt zijn weg en als hij zin heeft in het gezin dan lopen we samen heb in het gevoel. Als in er met hem over praat is het altijd het antwoord, niet bewust van, niet gezien, niet mijn bedoeling,... heel moeilijk om daar iets mee te doen want hoe kan je iets veranderen als je er niet bewust van bent. 
Dolgelukkig kan je hier niet van worden denk ik, maar ik probeer het te aanvaarden en neer te leggen bij hoe hij is. Al vind ik het erg voor mijn meisje dat haar papa haar niet ziet staan, nu weet ze niet beter maar met het groter worden wel!
Dank je dat ik het hier mag en kan zeggen en dank voor de reactie. Tegen niemand kunnen zeggen is mss nog het moeilijkste want vaak het gevoel dat het mijn schuld is, ook door opmerkingen van mijn man, dus dan eens kunnen zeggen tegen iemand is heel veel waard. Dank je wel

Poeh klinkt als een lastige situatie. Ik begrijp je wel. Hopelijk brengt het voor je kleine geen schade en kunnen jullie het geluk terugvinden samen.

Dank je wel, we doen ons uiterste best zeker voor mijn kleine meid! 

Ik zie niet in waarom het jouw fout zou zijn dus voel je absoluut niet schuldig! 
Echt goede raad kan ik niet geven,want het is een lastige situatie. Hopen dat de band tussen vader-dochter toch beter wordt naarmate jullie dochter ouder wordt.

Persoonlijk zou ik wel het idee van een tweede kind uit mijn hoofd zetten en proberen gelukkig zijn met de dochter die je hebt (al is dat niet gemakkelijk als je echt droomt van een zusje of broertje). 
Maar de opvoeding zou dan waarschijnlijk weer volledig op jou terecht komen en dat zou voor jou ook niet aangenaam zijn, lijkt me. 
Ik hoop, net zoals Rabia, dat jullie het geluk weer kunnen vinden en toch een hecht gezinnetje worden met zn drietjes! 

Dank je wel alle twee! Het gewoon eens mogen zeggen, deed heel erg veel en er een gewone reactie op krijgen ook. Dus heel erg bedankt.
Het idee van een tweede heb ik wel opgeborgen, doet soms nog pijn maar daar geraken we wel over. Mijn dochtertje is alles voor mij dus dat is het allerbelangrijkste, zij is wat telt en voor haar geluk doe ik alles. En hopen dat ze ooit een goede band krijgt met haar papa doe ik nog steeds, maar dat zal de tijd uitwijzen. 
Nogmaals heel erg bedankt 

Nou sorry, maar dat zou bij mij dus totaal niet werken zo'n man. Lekker onvolwassen. Een kind zo behandelen. Met hem moet je ook zeker geen tweede willen. Klinkt hard..maar jij kiest ervoor om zo behandelt te worden zolang je de instelling hebt ach ik accepteer zn gedrag maar. Jullie dochter heeft die keuze niet. Ik zou mij echt eens afvragen waar jij en je dochter gelukkig van worden. En eens een serieus gesprek aangaan. Want eigenlijk is het spelen met jouw gevoelens wat hij doet. Stel jullie zijn niet in een relatie, denk je dat hij moeite zou doen om zijn dochter te zien? Of vind hij het wel best dat ze dan bij jou zou zijn ? 

Ik heb er ook niet voor gekozen dat hij zo zou reageren op onze dochter, als in dat op voorhand had geweten, was ze er niet gekomen, hoe graag ik haar ook zie en ze mijn alles is, dat is niet wat ik voor haar wou. 
En een tweede, ik weet ook dat er dat nooit zal komen en ook beter is zo, maar wil niet zeggen dat het niet eens pijn doet.
En een gesprek aangaan met hem hierover, al zo vaak gedaan steeds weer t zelfde, niet bewust van of doe mijn best, heel moeilijk om zo een echt gesprek aan te gaan waar je iets mee bereikt, dus denk niet dat ik dat nog niet gedaan hem. Maar duw in te hard door, dan wordt hij lastig ook geen situatie voor mijn dochter. En zijn gedrag accepteren is ook maar uit noodzaak dat zorgt voor het meeste rust hier, ik zorg voor dochtertje en meer haar de wereld kennen en hij zijn leventje, probeer ik te hard loopt hij bokkig en nog meer onverschillig naar haar toe. Dat maakt het niet simpel. Hij is bijna nooit thuis ook in weekends niet dus dan ga je snel accepteren van gedrag op de momenten dat hij er wel is. Had ik het zo gewild, helemaal niet geloof me dan was ik niet getrouwd en was er zeker geen kindje gekomen. 

Lijkt me verschrikkelijk zeg. Ik zou het zelf niet accepteren en bij hem weg gaan. Zou niet accepteren dat mijn man zo tegen onze kinderen zou doen. Dan zou ik nog liever echt helemaal alleen mijn kinderen opvoeden en ook niet mijn kinderen steeds confronteren met een vader die niks van ze wil weten. Ik zou echt eens serieus nadenken over wat jullie aan hem hebben en wat de meerwaarde is om samen te blijven.

Sorry maar bij zo een man zou ik weggaan. Daar wrd hijzelf wss gelukkige van, omdat hij dan terug vrij is. En je dochter ziet zijn voorbeeld niet. Je kan echt een man vinden die houd van zijn (stief) kind en van jou. Jij heb geen relatie he. Jij en je dochter leven nu al zowat apart van hem. Mijn zus had ook zo waardeloze man. Na de komst van haar zoon is ze ervan weggegaan. Heeft het moeilijk gehad maar de liefde van haar leven tegengekomen en nog 3 zoons met hem gekregen. Haar nieuwe man behandelt alle kinderen gelijk. Ook haar oudste. En ze voeden ze samen op. Met de leuke en minder leuke dingen die erbij horen. Een papa is niet enkel biologisch hoor. Een papa zijn moet je doen en verdienen. Iets van jou man precies weigert te doen. Alleen dat al zou voor mij een breekpunt zijn. Laat staan dat hij mijn kind nog eens zo behandelt ook.. 

Ik zeg nergens dat jij dat van te voren had kunnen weten. Maar je blijft zelf in deze situatie hangen. Waarom niet gewoon gelukkig zijn met je dochter samen en wie weet met een man die jou EN je kind respecteert ! 
Snap echt niet wat nu dan het voordeel is voor je dochter om genoegen te nemen met minder. Of ben je bang voor de gevolgen als je bij hem weggaat? 

Ik snap jullie reacties wel over het weg gaan, zou waarschijnlijk hetzelfde zeggen. Helaas niet zo simpel en bang voor de gevolgen idd. Hoewel hij weinig om onze dochter geeft zou hij er alles aan doen om haar bij hem te krijgen, al was het maar voor zijn gelijk te hebben!!! Dat bij elkaar lijkt het makkelijker om dat uurtje per dag het oké te vinden maar wel te weten dat mijn dochtertje voor de rest oké is en in er voor haar kan zijn op alle gebied en wanneer nodig
Dank je voor al jullie reacties en jullie eerlijkheid! Kom er wel uit maar bedankt dat ik het even kwijt mocht