IK heb even behoefte om te klagen en dat doe ik hier maar even. Ik voel me gewoon zo k*t! Alles wat er is gebeurd de afgelopen maanden is gewoon even te veel en ik voel me ontzettend verdrietig.
Na de vorige zwangerschap waarin ik eindeloos getest had, wat me alleen maar stress bezorgde, zou ik dat deze keer anders doen. Maar nu 2 dagen over tijd met een iets dalende temp wilde ik het gewoon zeker weten. En natuurlijk een witte test

. Is niet gek dat je bij 2 dagen over tijd een keer test toch? Nou, daar denkt mijn man anders over. Toen ik hem vertelde dat ik negatief getest had zei hij “jammer” en toen ik moest huilen zei hij “doe het jezelf dan ook niet aan met dat testen”. Is het dan zo gek te testen als je 2 dagen over tijd bent? Het idee was niet meer te checken of testjes oplopen, maar je moet toch een keer testen of je echt zwanger bent? Vervolgens een hele discussie, waarbij hij niet geloofde dat mijn LF altijd hetzelfde is en zegt dat het kan wisselen. Zoveel onzin duscussie! Maar wat begrip ho maar! Als ik van hem al geen steun krijg....
En ook op het forum vind ik het moeilijk. Telkens die meldingen van ‘uitgerekend groepjes’ met mensen die klagen over kwaaltjes (ruilen? Graag hoor. Al moet ik de hele dag kotsen!) en zich druk maken over het geslacht. Of mensen die in een nodgroepje niet eerder mee kletsten, maar alleen even hun positieve test komen laten zien. Ik weet dat het aan mij ligt, maar ik trek dat echt heel slecht.
Mijn man zegt telkens als het weer misgaat (menstruatie danwel miskraam) dat ons niks is afgenomen en dat we onze dochter nog hebben. Ja, dat is natuurlijk zo en ik hou zielsveel van haar, maar mag ik dan nooit meer ergens verdrietig om zijn?
Ik hoop dat ik nu eerst maar weer ongesteld word. Misschien dat de wereld morgen al wat zonniger is als de pms afzakt. Vandaag zal wel een rotdag blijven.