"loslaten" - Zwanger worden forum

Dag allemaal,
Ik wil hier graag even mijn verhaal doen. Ondanks dat ik nog niet zo lang bezig ben in vergelijking met anderen, zit ik toch met de handen in het haar.
Ik stopte eind juli met de pil en eind augustus kreeg ik voor het eerst mijn maandstonden (onttrekking begin augustus). Ik dacht dus "hoera dan heb ik een eisprong gehad". Toen ik in augustus stopte ging ik er gewoon vanuit dat het nog voor 2020 zou zijn. Om de een of andere reden was ik niet geïnformeerd zoals velen hier wel blijken te zijn dat het een jaar kan duren (laat staan dat ontpillen een jaar kan duren). Daarnaast waren er velen rond mij zwanger (drie schoonzussen en een vriendin) of pas bevallen (twee collega's en twee vriendinnen) waarvan ik weet dat het allemaal erg snel gegaan is (pas kindjes gekregen en al terug zwanger). 
Aangezien ik rare cycli (soms geen eisprong, late eisprong, extreem weinig bloeding tijdens menstruatie) had ging ik in december naar de gynaecoloog. Daar gingen ze de cyclus monitoren en zouden ze het sperma van mijn man onderzoeken. Wat bleek nu, het sperma was niet goed. Er zaten maar weinig zaadjes in. Bij mij klopte er hormonaal vanalles niet. Resultaat: echtgenoot moest geopereerd worden aan een spatader en ik moest starten met clomid en pregnyl. Dat stemde me uiteraard hoopvol want we zouden geholpen worden. Dan zou het vast wel vanzelf lukken.. weer zo naïef.
Een eerste mislukte ronde met clomid zit ik nu in zak en as. Op zich is hier geen reden toe, maar de klap van de maandstonden kwam harder aan dan anders. Misschien omdat de echtgenoot ook gisteren zijn operatie heeft gehad en daaruit bleek dat hij weken geen seks mag hebben en we dus onze volgende ronde moeten skippen. Ook lees ik overal dat die operatie vaak geen gewenst resultaat oplevert.. (zelfs maar in 30% van de gevallen) en zijn zaad is nét goed genoeg om niet voor iui ofzo te gaan. "probeer maar" is dan het verdict. Maar hoe lang proberen? Als je in normale omstandigheden al maar 15 procent kans hebt, wat is dat dan nog met verminderd zaad? Zucht.. 
En wat gebeurde er ondertussen nog afgelopen maand? De beste vriendin werd zwanger, een collega werd zwanger en twee schoonzussen zijn ondertussen bevallen. Ik haat het dat ik dit hier plaats alsof het iets negatief is, want ik hou enorm veel van ieder van hun. De gunfactor is enorm, maar de pijn ook. Ondertussen zeggen dokters en familieleden "laat het los, anders lukt het zeker niet". Dus mijn grote vraag is eigenlijk: hoe laat je los? Hoe laat je los als je pillen moet nemen, als je moet vrijen op voorgeschreven momenten, als je nabije omgeving vol buiken en baby's zit en waarbij je hobby's op nul staan (groepssporten, dansles, reizen,..)? Hoe? Ik lees weleens "die ene maand dat ik er eens niet mee bezig was, was het prijs".. hoe komt je ooit op een punt dat je het een maand kan loslaten? 

Poeh jeetje, wat lijkt me dat zwaar. Ik merk dat het hele zwanger worden een proces is die je niet onder controle hebt. En dat maakt het moeilijk. En dan komen andere zwangerschappen ook hard binnen. Omdat je het zelf zo graag wil. En elke maand is er 1 te veel. Ik zit zelf nog maar aan het begin, maar ik zou als ik in jouw schoenen stond het ook niet goed trekken hoor. Neem je zelf niets kwalijk. Ik heb weleens gehoord dat loslaten een proces is. Dat het niet op commando gaat. Ik zou vooral je gevoel de ruimte geven. Er niet tegen vechten. En proberen naar de positieve kanten te kijken. Ook al lijken die misshcien nu nog spaarzaam. Probeer bijvoorbeeld elke dag aan het einde van de dag drie dingen op te schrijven waar je dankbaar voor bent. Of probeer een meditatie om tot rust te komen. En veel naar buiten.. Soms helpt tijdelijk afstand nemen van mensen die zwanger zijn ook wel. Als ze van jouw situatie afweten kun je het ze misschien uitleggen. Dat je oprecht blij bent, maar soms ook even afstand nodig hebt. Een goede vriendin begrijpt dat... En probeer niet te te veel druk op jezelf en je man te leggen.. Sterkte en blijf positief. Weet niet hoe oud je bent? 

Mijn man heeft maar 4% goede zaadcellen maar ondanks dat toch al 2 wondertjes mogen krijgen zonder medische hulp dus ik zou zeker de hoop nog niet opgeven

Hey,
ik heb ook geen idee hoe je het los zou moeten laten. 
Wij hebben er 3 jaar over gedaan. Het laatste jaar was zeer heftig en hebben we medische hulp gaan zoeken. Wat bleek dat ik endometriose heb en mijn linkereierstok niet meer werkt. Mijn rechter werkt wel zeer goed en had elke maand mooie follikels enzo. Maar toch lukte het maar niet. 
Ook rond mij, 2 zussen, schoonzus, 2 beste vrienden ondertussen al een kind of zelfs 2. Deze kindjes zie ik ontzettend graag, maar ik weet perfect hoe je je voelt.
We hebben 6 insiminaties gehad, was telkens negatief, we zouden dan een afspraak gehad hebben in december 2020 voor ivf. Maar ik vroeg toch om nog eens een insiminatie te hebben omdat ik geen enkele maand wou missen. Bij die laatste insiminatie had ik achteraf wel spijt dat ik het gedaan had, omdat ik er zeker van was dat het toch weer negatief ging zijn, ik was die hoop en teleurstelling erg beu. Die week zijn we op hotel geweest om eens een kleine vakantie te hebben, we hebben lekker gegeten en gedronken, gewandeld, totaal niet meer aan gedacht enzo. Tot wanneer ik bloed moest laten trekken om te zien of ik zwanger zou zijn. Die dag was een heel mooie dag voor ons met dit mooie nieuws.
En ja toch toevallig gelukt wanneer ik er totaal niet meer mee bezig was. Komt het hierdoor of doordat de insiminatie toevallig 1 of 2 dagen vroeger was gedaan, doordat we een weekendje weg gingen kon ik enkel de vrijdagmiddag nog gaan ipv zaterdag of zondag. We zullen natuurlijk nooit weten waarom het toevallig dan was gelukt. 
Ondertussen ben ik 26 weken zwanger, ben ik dolgelukkig. Ik wens jou ook het allerbeste en hoop oprecht dat het snel lukt, veel tips kan ik je denk ik niet geven, dan alleen mijn verhaal delen, wie weet geeft het je ideeën of rust.
Groetjes

Bedankt voor jullie reacties!
Sunflower, ik ben 32. Stiekem ben ik een beetje boos dat ik er niet eerder aan begonnen ben maar ik dacht dus dat het allemaal zo gepiept zou zijn. Mediteren en focussen op de goeie dingen doe ik gelukkig en dat werkt.. af en toe . Maar er zijn zo van die (hormonale) dagen dat het even allemaal zwart is zoals vandaag. Meestal wanneer ik mijn menstruatie krijg of als ik een aankondiging heb gezien. In de loop van de maand groeit er dan nieuwe hoop en gaat het weer wat beter, alleen is die focus er dan zo hard. 
Elvira, amai dat zijn echte wondertjes inderdaad! Dat geeft toch hoop zoiets . Hier liggen de percentages van beweeglijkheid enzo wel goed, maar is het totaal aantal slecht. 
TT, wow wat een lange wachttijd. Daar ben ik nu net zo bang voor.. Doordat iedereen zegt dat je pas zwanger wordt als je loslaat, begin ik te vrezen dat het erg lang gaat duren bij ons. Volgens mij kan ik dat loslaten nu nog lang niet. Nu zou ik eerder op reis gaan zien als een tactiek om los te laten en zwanger te worden en volgens mij werkt het zo niet .. 
Wat doen jullie nu zoal als hobby's? Ik heb echt het gevoel dat ik geen leven meer heb buiten wandelen (werk staat nog steeds op een laag pitje omdat ik niet ter plaatse mag gaan) en met zwanger worden bezig zijn. Misschien schrijf ik me in september in voor een taalcursus als ik dan nog niet zwanger ben. 

5 minuten nadat ik dit typte kwam er een zwangerschapsaankondiging van alweer een vriendin. Uiteraard hard gegund, maar de druk wordt telkens dat tikkeltje groter

Tja , ik weet precies hoe je je voelt. En er is niets dat het makkelijker gaat maken kan ik je verklappen.. Tuurlijk: je kunt dingen doen waardoor je tijdelijk even je gedachten kunt verzetten. Sporten, wandelen, werk etc.
Ik ben geopereerd aan een tumor waardoor mijn hele linker eierstok eruit moest. In de overgebleven eierstok zitten nog zeer weinig eitjes en ik kom dan ook vroeg in de overgang. Ben inmiddels 35. Desondanks 2 keer zwanger geraakt via de natuurlijke manier. Maar dit ging beide keren mis. Ondertussen al 3 jaar verder en iedereen om je heen raakt zwanger. Zelfs die meid die je voorbij ziet lopen waar jij 2 x inpast met een sigaret achter de kinderwagen. Jij die altijd gesport hebt en niet rookt, gezond leeft.. Daar lukt het dus maar niet..
Nu gaan wij starten met ivf maar er is een zeer lage kans dat er genoeg eitjes gepakt worden waardoor er embryo’s ontstaan. Al die pijn misschien wel voor niets. Maar we proberen het toch. Dan kan ik het beter een plek geven en nooit spijt krijgen.
Kortom: zolang je zelf geen kindje krijgt zal het een lijdensweg blijven! Althans ik spreek voor mezelf.. Tuurlijk kun je nog vd mooie dingen genieten. Maar bij elke reclame (met baby’s), elke verjaardag, elk babynieuws op tv en in je directe kring. Het doet zeer.... Het snijd door je hart.Ook al misgun je niemand iets. Want je bent niet haatdragend. Maar oké, het gevoel van pijn mag er zijn...
Terwijl mensen om je heen niet weten wat je door maakt en soms ontzettend bot uit de hoek kunnen komen.
Er is geen manier. Pijn dicht bij je dragen en proberen de mooie dingen in het leven ook te zien. Sterkte meis! Want dit gun je niemand 

Oh wauw Mira, dat klinkt heftig. Ik hoop héél hard dat er uit een van die eitjes alsnog een mooi kindje komt! Zijn er bij jou veel mensen van op de hoogte? Dat heb ik alvast wel gedaan omdat ik zo kattig kan doen en op die manier kunnen ze dat wat plaatsen. Gelukkig kan ik hierdoor ook met veel mensen erover babbelen, dat helpt wel. 

32 dan is er echt nog tijd. Zelf ben ik 33.. En ik probeer dan altijd maar te denken aan katja of eva jinek bij wie het ook nog lukte op latere leeftijd. Om maar een beetje die leeftijdsdruk los te laten..
Is heel logisch dat je je rot voelt als je ongesteld wordt.. En dat positief denken dan niet altijd lukt.. Pff.. Maar probeer inderdaad ook hoop te houden.. En gelukkig krijgen jullie hulp.. Het gaat waarschijnlijk lukken maar misshcien niet zo snel als je gehoopt had.. Misschien valt het extra rauw op je dak, omdat je dit niet had ingecalculeerd.. 
O nee wat leuk voor die vriendin. Maar wat pijnlijk voor jou  
Ik las toevallig net dit artikel.. Misschien heb je er wat aan?
https://www.viva.nl/kinderen/fertiliteitstraject-stress-arts-fertiliteit/?utm_medium=Social&utm_source=Facebook#Echobox=1613640921

Hoi Koala. 
Zoals je zelf al zei in mijn topic klinkt je verhaal mij heel herkenbaar in de oren. Je gehele omgeving zwanger en jijzelf niet: vrolijk willen zijn voor die ander en toch een steek van jaloezie voelen tegelijkertijd. Mijn vriend heeft zijn zaad ook moeten laten onderzoeken en dat bleek goed, Wat ook heel dubbel voelde want het was ook voor mij de bevestiging dat dit alles gewoon echt aan mijn lichaam ligt. Ik ga overmorgen cyclus 7 in met Letrozol en overweeg ovulatietests te gaan gebruiken. 
Heel veel liefs gewenst; het is allemaal niet makkelijk. 

Hallo, 
Zelf twee jaar bezig geweest. Alle onderzoeken gehad, kijkoperatie wees uit dat ik een klein beetje endometriose had, maar niks dat een natuurlijke zwangerschap id weg zou staan. 
Na 6 IUI’s en een 2de terugplaatsing via IVF eindelijk zwanger en ondertussen bevallen. 
Ik weet dat ik zelf ook veel moeite had met loslaten. Ik denk dat dat het belangrijkste is: je mag er veel mee bezig zijn, maar positief blijven is het belangrijkste. Zelf heb ik spijt dat ik dat niet kon. Ik heb het mentaal heel moeilijk gehad en ook veel baby’s zien geboren worden, vriendinnen/collega’s zien zwanger worden. Ik begrijp uw pijn. Je gunt het iedereen, maar uiteindelijk jezelf het meest. 
Wat kan helpen, erover praten met iemand die je kan vertrouwen, naast je man. En zo veel mogelijk andere stressvolle dingen, naast het zwanger worden, vermijden. 
Veel succes 

Iemand zei ooit tegen me... loslaten is anders vasthouden... Dat vind ik een mooie gedachte. 
Ik hoefde het van mezelf niet los te laten. Ik probeerde te accepteren dat ik er zoveel mee bezig was.... Dat dat logisch is en okee... En daarnaast positief zijn op de dagen dat het lukt... Lachen als het kan....
Ik wens jullie allemaal heel veel geluk en liefde. Ik snap het, ik herken het, ik heb geen gouden tip.... Ik weet alleen dat ik inmiddels 38 ben en zwanger van onze tweede.... Na 2 miskramen vind ik het elke dag spannend... Maar ben ik blij dat ik het na de tweede miskraam 'anders kon vasthouden'... Want loslaten..... Dat kan ik niet. 

Bedankt voor jullie lieve reacties allemaal, dat doet me echt deugd!
Ik denk dat ik inderdaad beter accepteer dat ik er veel mee bezig ben. Dat lijkt me normaal gezien de omstandigheden. Degenen die langs hun neus weg zeggen dat je "er gewoon niet zo veel mee bezig moet zijn" begrijpen het gewoon niet en hebben nooit in die situatie gezeten. 
Vandaag voel ik me al wat beter. Ik ben blij dat de werkweek gestart is. Zo is er toch wat afleiding

Sannie, wat is letrozol? Ik neem clomid. is dat gelijkaardig?

Koala heb jij die reacties weleens gekregen? Lijkt me echt lastig

@koala als je een kinderwens hebt is het heel normaal dat je er veel mee bezig bent het moet alleen niet je leven gaan beheersen

In 2012 ben ik zwanger geraakt door de pil heen maar toen ik bewust bezig was duurde het indd juist langer

Sunflower, welke reacties bedoel je?
Bedankt trouwens voor het artikel. Het deed deugd om te lezen dat het niet wetenschappelijk bewezen is dat het niet lukt als je er te veel mee bezig bent. Ik heb me ook lid gemaakt van de community. Top dat die bestaat!

Hoi

Heel erg herkenbaar dit! 
Ik kan ook altijd flink chagrijnig worden als mensen zeggen 'laat het los!' vaak zijn het mensen die met een reuzevaart zwanger werden, de eerste maand was ik inderdaad ook nog vrij relaxed ja, denk ik dan..  En als er medisch iets niet helemaal goed is maakt dat het ook niet makkelijker.. 

Op ons zoontje hebben we 12 maanden gewacht (ik denk een ronde of 17, ik heb een korte cyclus). Al die tijd alleen maar bang geweest dat het nooit zou lukken, bij iedere zwangerschapsaankondiging tranen met tuiten gehuild (wel thuis hoor). Ik kom uit een niet zo vruchtbare familie dus was bij voorbaat al bang dat het niet ging lukken of pas na jaaaaaren. Ik kan niet zeggen dat ik het losgelaten had in de maand dat ik zwanger raakte, het was wel een hele drukke maand maar ik dacht er alsnog zeker 10x per dag aan hoor  Dolgelukkig met hem en toen m'n menstruatie na 9 maanden eindelijk weer op gang kwam besloten we gewoon te kijken hoe het kwam. Na 7 maanden zwanger, echt absurd snel (hihi voor ons doen) zo blij 2 kindjes dicht op elkaar! Helaas is de zwangerschap niet goed gegaan (meisje verloren na 17 wkn) en nu alweer in ronde 13. Nu ben ik er wel weer meer en krampachtiger mee bezig dan voor m'n laatste zwangerschap, misschien was het toen inderdaad wat sneller raak omdat ik meer ontspannen was. Maarja, hoe zet je dat knopje om? 
In heel mn familie en vriendenkring is echt vrijwel iedereen zwanger (en ook snel gegaan, leuk die opmerking 'hij hoeft maar naar me te kijken en ik ben zwanger') of net bevallen.. ik vind het keilastig, ben helaas best wel jaloers en af en toe echt niet te genieten. Mn man heeft het zwaar te verduren als ik weer ongesteld ben, dan moet hij alle klaagzangen en jankbuien weer aanhoren  Loslaten lukt dus ook voor geen meter, ben constant babykleertjes voor anderen aant shoppen (best leuk hoor maar had ze graag ook zelf nodig gehad). En ik reken iedere maand uit hoe oud ons zoontje is als het nú raak is. Pfft moet er ook echt mee stoppen.. En dankbaar zijn voor wat ik wel heb, mag al een heerlijk mannetje hebben. Maar als je eenmaal uitkijkt naar een kleintje krijg je dat lastig uit je hoofd he. 

In theorie weet ik echt hoe loslaten moet. Kijken naar wat je wél hebt, dingen oppakken waar je nu alle tijd voor hebt. Maar inderdaad, leuke dingen doen is nu vrij lastig. Fotoboeken maken doe ik zelf? En ik probeer het te relativeren, er zijn ook mensen die te horen gekregen hebben dat ze 100% zeker nooit kinderen kunnen krijgen, er zijn mensen die véel langer bezig zijn. Er zijn mensen die op onze leeftijd moeten vechten tegen een verschrikkelijke ziekte, etc etc.

En wat minder forums lezen, zorgen dat je hele dagen druk bent. Een cursus oppakken zou ik zeker doen!  en als het weer niet gelukt is een maand zeg ik maar tegen mezelf: we zijn weer een maand dichter bij de maand dat het raak is! Nou heel veel succes en hopelijk mag jullie wens snel in vervulling gaan en de operatie van je man geslaagd zijn! 

Hey Saartje, bedankt voor je reactie. Ik doe die dingetjes ook stiekem (verwachte datum uitrekenen enz) en ik weet ook dat dat niet helpt loslaten, maar we willen het toch zo graag hé. 
Heeft iemand dat echt gezegd? Dat haar man nog maar naar haar moet kijken en ze al zwanger is? Daar zou ik wild van worden.. Ik heb een collega die gelijk met mij van de pil af is en zij is nu 4 maanden.. dat is precies of ik in een spiegel kijk naar de persoon die ik op dit punt wou zijn. 
Waar ik vooral schrik voor heb is dat we "onverklaard onvruchtbaar" zouden zijn. Iemand die dit ook heeft?

Ja m'n schoonzus zei dat (verder echt een lieverd). Heeft van 4x vrijen 4 kids (niet eens in één ronde raak, maar ook nog eens van 1 keer zegmaar). Dus ze heeft wel gelijk maar zo'n opmerking voel je wel he 


Maar van dat onverklaarbaar onvruchtbaar is helemaal geen gekke gedachte hoor, ik denk dat iedereen dat heeft bij wie een eerste kindje niet zo snel komt als gewenst! Ik had het iig ook. Maar onverklaarbaar onvruchtbaar wil ook wel weer zeggen dat ze niets gezien hebben waardoor het echt niet kan, dus er blijft dan altijd hoop. Ik ken ook stellen die na 3, 7 of zelfs 11 jaar ineens zonder medische hulp zwanger raakten. Niet dat je dat wilt, maar dat geeft wel aan dat n zwangerschap niet altijd gelijk hoeft te komen maar zeker wel kán komen  Houd moed!

@Koala: letrozol is inderdaad een soort Clomid. Zorgt ervoor dat een eisprong wordt opgewekt en schijnt minder bijwerkingen te hebben dan Clomid. Ik heb vandaag en had gisteren echt een rotdag. Alles stoort me en ik stik in zelfmedelijden. Afgelopen cyclus dacht ik echt dat het raak was: ik voelde me zo anders dan de maanden ervoor. De menstruatie die dan toch doorbrak maakte een einde aan die droom. Ik merk dat ik zo boos ben: boos op de mensen om me heen die patsboem zwanger raken en dan advies gaan geven (waar ik dan ook echt niet op zit te wachten), boos op mijn vriend wiens zaad fantastisch bleek (en mij dus het gevoel gaf dat dit echt allemaal mijn lichaams schuld is), boos op mezelf, omdat ik me zo laat leiden door verdriet en me laat raken door dingen die helemaal niet vervelend bedoeld zijn (bijvoorbeeld dat de kindjes van mijn vriend verwijzen naar de tijd waarin hun ouders nog een setje waren- dat doet me dan beseffen dat het een andere vrouw wel twee keer heel snel gelukt is zwanger te raken van hem en mij nu al dik anderhalf jaar niet). Soms denk ik wel eens dat ik hier hulp voor moet zoeken... 

Hey Sannie,
Wat klinkt me dit bekend.. je omschrijft hoe ik me in het weekend voelde. Ik was (of ben..) boos op alle zwangere vrouwen rond me. Hoe durven ze zo rond te bazuinen hoe vlot het wel niet ging! Dan denk ik "hoe tactloos, je weet niet wat de ontvanger van je boodschap meemaakt".. En ik hou van hun, echt waar, maar ik kan dit gevoel niet van me afschudden. terwijl ik vroeger zelf te pas en te onpas vroeg naar mogelijke zwangerschappen enz zonder er bij na te denken.  
Ik werd ook bijna hysterisch toen ik las van de baby in de vuilbak.. waarom is het zo'n mensen gegund en mij (ons) niet!!? 
Ik had trouwens ook veel hoop vorige ronde omdat het de eerste keer met hormonen was. Dan snap ik niet wat er nog kan mislopen.. maarja geen bevruchting bij mij zeker met die mindere zaadkwaliteit.
Verder hier ook een baaldag want de wonde van mijn man herstelt niet snel genoeg.. mijn eisprong zal over een tiental dagen zijn en ik ben bang dat we een ronde moeten skippen

Heel mooi wat Veraaa zegt:
Iemand zei ooit tegen me... loslaten is anders vasthouden... Dat vind ik een mooie gedachte.
Is normaal dat je er veel aan denkt, maar er positief over denken. Ook wat nog iemand anders hier zei: elke maand waar het mislukt is een dag dichter bij het moment waar het wel zal lukken. 
Het zeggen aan de mensen in je omgeving zorgt er wel voor dat anderen wat meer zullen opletten wat ze tegen je zeggen. Hoe vaak moesten wij wel niet aanhoren: nu is het jullie toer he  ik kon op die momenten wel ontploffen.
Een taalcursus volgen waarom niet. En je niet teveel focussen op andere mensen in de omgeving die zwanger worden. Het is telkens ontmoedigend maar jouw tijd komt wel 
Misschien kan je je wel laten onderzoeken en je man ook. Zodat je al zeker bent dat er niets medisch aan de hand is. Dat is al een punt minder om over te piekeren.