Dag Lie'ke
ik wil je even een riemn onder het hart steken.
Ik heb niet alles terug gelezen, maar ik begrijp dat jullie voor ivf staan en je ventje nu terughoudend word?
Ik denk dat de gevoelens van de man soms ook onderschat worden, hier had mijn ventje het ook heel moeilijk en dacht op een gegeven moment aan stoppen, gelukkig hebben we nooit opgegeven, want kijk, morgen ben ik 16 weken zwanger.
Ook al is mijn verhaal heel anders, ik hoop toch dat je er moed uit kan halen om verder te gaan. Ik zet hier even een korte versie neer:
Februari 2013 gestopt met mijn pil. Al snel was ik zwanger, eind juni testte ik positief. Helaas werd dit al even vlug een miskraam. (9weken).
Tozn heeft mijn cyclus 5 maanden stil gelegen, geen eisprong dus geen ms.. Uiteindelijk zat ik mid december bij de gyn en zat er eindelijk een eitje klaar. Door die info testte ik dus ook na 2 weken positief. Je ziet, zwanger worden was geen probleem bij ons. Helaas rond 6 weken terug een miskraam.. Zowel de gyn als ha schuifden het op toeval, pech.. Maar we waren wel al 1 jaar later en ik het gevoel nog nergens te staan. Uit mijn standaard bloedonderzoek kwam dat progesteron stees laag stond, maar dus ondanks die medicatie had ik een 2de miskraam.
Ok, we geven niet op en gaan verder. Eind juni 2014 terug zwanger. Helaas terug een miskraam. Genetische testen laten doen, alles in orde. Een scan met contrastvloeistof, lichte afwijking van de baarmoeder. Een operatie. Ok, 2 maanden nadien mocht ik terug starten en al even vlugvwas ik terug zwanger. Helaas op 31 december 2014 terug een miskraam. Terug bij de gyn. De miskramen zijn onverklaarbaar. Er is geen verklaring waarom het niet lukt bij ons. En dat vond ik het beangstigend van alles. Wat als ze nooit kunnen helpen?
Uiteindelijk bij een hematoloog terecht gekomen die baxtrs toedient. Waarom het werkt, hoe het werkt. Geen idee. Maar hij gaf ons een slaagkans van 80%. Aangezien alles in orde is voor de rest.
Van zodra ik postief testte ben ik gestart met de baxters. En dit is deze zwangerschap, die eindelijk goed blijft gaan. Ondanks de angst door bloedverlies ged het erste trimester. Enja, soms heb ik nog schrik. Maar ik begin er langzaamaan in te geloven dat we mid novemer eindelijk ons erste wondertje mogen verwelkomen.
Ik ben zo blij dat we nooit opgegeven hebben. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat jouw verhaal ook zijn positieve afloop kent!
Hele dikke knuffel.