Hoi, mijn eerste zwangerschap was ik bijna 11 weken zwanger toen het mis ging. We hadden al een echo gehad etc dus het was voor ons wel een klap

maar mijn wens om zwanger/moeder te worden werd vreemd genoeg ondanks het verdriet juist alleen maar groter. Nu hebben wij 2 miskramen gehad en na een heleboel onderzoeken hebben ze een vermoeden dat mijn man zijn zaad gewoon te zwak was en dat daarom de vruchtjes werden afgestoten. Mijn eerste miskraam was in juni en okt was ik weer zwanger alleen van korte duur. Daarna niet meer zwanger geweest alleen via IVF/ICSI nu toch nog moeder. En die twijfels waar jij het over hebt, had ik juist tegen het einde van mijn zwangerschap

kan ik wel een kind opvoeden hoe moet dat straks met minder inkomen (minder uren werken) etc etc pure paniek maar was al bijna 35 weken op dat moment dus was een beetje laat om nog twijfels te hebben lol

volgens mij hoort dat er gewoon bij. Waarom zie je zo op tegen de malle molen? Lijkt me op den duur (uit eigen ervaring) zo frustrerend als je liefste wens niet vervuld word.